به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط، امیرحسن کاکایی با اشاره به آگاهی چینیها نسبت به ارتباط با جهان برای رقابت‌‌‌پذیری و حفظ روابط با آمریکا و آلمان در برنامه تالار گفت و گو، اعلام کرد: توسعه صنعت خودرو بدون ارتباطات جهانی امکان‌‌‌پذیر نیست. چنین تحریم‌‌‌هایی در اقتصاد و صنعت کشوری مانند ژاپن باعث تعطیلی در کمتر از یک ماه می‌‌‌شد. چون این کشور حتی مواد اولیه صنعت را هم نداشت.
اولین قرارداد واقعی برجامی مربوط به خودروسازی بود و خودروسازان با ۴۰۰ میلیون یورو سرمایه به ایران آمدند که اتفاق بزرگی بود. اگر قرارداد برجام یک سال دیگر دوام می‌‌‌آورد، پنج شرکت خودروسازی برای ورود به ایران برنامه داشتند و نه تنها در صنعت خودرو بلکه در قطعه‌‌‌سازی نیز جهشی رخ می‌‌‌داد.
دهه ۶۰ در ایران با جنگ و تورم همراه بود ولی سال ۱۳۶۹ بزرگان جنگ و صنعت، برنامه‌‌‌ای طراحی کردند و حدود سال ۷۳ حرکت‌‌‌های جدی برای توسعه و خودکفایی انجام شد. هفت سال طول کشید و به حداقل رسید و با طراحی خودرو به کمک خارجی‌‌‌ها مالکیت خودرو و موتور بدست آمد و صنعت خودرو رشد کرد اما به تمسخر گرفته شد و متاسفانه مسئولان هم به حرف‌‌‌های سطحی توجه نشان دادند.
قرار بود سالی یک خودرو جدید معرفی و هر ۵ سال پلتفرم جدیدی معرفی شود اما در دهه ۸۰ سیاست‌‌‌ها تغییر کرد. تحت‌تاثیر درآمد بادآورده نفتی واردات از چین به صرفه بود و تا جایی ادامه پیدا کرد که قطعه‌سازان ایرانی از داخل به چین سفارش می‌‌‌دادند تا سال ۹۱ تحریم‌‌‌ها رخ داد و ضعف در داخلی سازی مشخص شد.
بازار باید رقابتی ولی صنعت خودرو باید انحصاری باشد. در دنیا خودروسازان بیشتر وابسته به شرکت های خارجی و ۶۰ برند مهم تحت امر ۱۴ خودروساز هستند. شرکت‌ها روابط جهانی به شدت به هم پیوسته‌ای دارند و در عین رقابت، همکاری نیز دارند.
کره جنوبی تنها یک خودروساز دارد. این کشور در دوره ای صاحب ۵ خودروسازی دوو، کیا، هیوندای، سامسونگ رنو و سانگ یانگ بود که چهار شرکت ورشکسته شدند.
بالغ بر ۳۷ خودروساز عضو انجمن خودروسازان و بیش از ۱۱۰ پروانه بهره‌برداری صادر شده ولی دو خودروساز اصلی را زمین زدند که با حسابی سرانگشتی به زیان ۵ تا ۸ میلیارد دلاری می رسد. بنابراین صنعت خودرو در قفل سیاسی گیر کرده و مانند تامین‌اجتماعی شده است. باید تکلیف روشن شود صنعت خودرو کجای بازی قرار خواهد گرفت.